Rozdział 5

                -No, to gdzie ten lizak?- Cat zawsze pamięta.

-Proszę. – podałam jej lizaka.

-Dzięki.

-Aha. Fabian?

-Num?

-Chciałam cię o coś prosić…

-No wysłów się!

-Ok. Tak, więc… Na ogródku zbudowali basen no i ja wymyśliłam, że wszystkich do niego wrzucę…    Tylko, ten… Potrzebuję kogoś, kto ich przeniesie, znaczy chłopaków. No ten ja bym ci pomogła, tylko muszą spać, bo nie wyjdzie. Dyrektorka się zgodziła, żebyśmy pierwsi z niego skorzystali, więc o to chodzi tylko o przeniesienie, to jak? Pomożesz?

- No, spoko. Kiedy?

- Chciałam jutro rano…

- Ok. To ustalone…

- Tylko jest jeszcze jedno. Trzeba by cię chłopakom przedstawić, znaczy jeśli tylko chcesz. Spoko ja z Vicką pogadam.

- Dla mnie nie ma problemu.

- To dzisiaj o 16.00, czekaj na balkonie, ok.?

- Spoko, to do zobaczenia!

- No, Nara! – po tym wyszedł na balkon i go nie było . Po chwili poczułam jak ktoś ciągnie mnie za rękaw. Ocknęłam się, przecież Cat jest jeszcze w pokoju!

- Num, o co chodzi?

- A ja kiedy ich poznam? Noo, tych chłopaków.

- Ty, noo dzisiaj o 14.00, czyli za 3 godziny. Ok.?

- Jasne!

- Chcesz zagrać w łapki?

- A jak w to się gra?

- Daj ręce, pokażę ci. – grałyśmy tak z pół godziny, kiedy ktoś zaczął pukać. „O szlag!” – pomyślałam, zamknęłam nas na klucz! Podbiegłam do drzwi i je otworzyłam. Do pokoju wpadły dziewczyny. Opowiedziałam im o propozycji zapoznania Cat i Fabiana z chłopakami. Wszystkie się zgodziły, tak więc byliśmy umówieni! Czternasta nadeszła szybko. Zebrałyśmy się i razem w brzdącem poszłyśmy do bojów. Przed drzwiami okrążyłyśmy Catrine tak, że nie było jej widać. Weszłyśmy do pokoju, chłopaki rzucili okiem kto to, a my od razu przeszłyśmy do sedna i ukazałyśmy im nową koleżankę. Starsi spoko, przedstawili się, powiedzieli coś tam o sobie, takie bzdety, ale gdy spojrzenia Cat i Mike’a się spotkały to zamarli, nie umieli nic powiedzieć, po prostu stali i gapili się na siebie. Nie mogąc się powstrzymać wybuchnęłam głośnym śmiechem, ale nawet to nie zraziło zakochańców. Kiedy Tom to zauważył, wymsknęło mu się coś co on tylko wiedział.

- Jak tak na nich patrzę to przypominają mi nas Lu – tylko ja o tym wiedziałam, więc podleciałam do niego z krzykiem:

- Zabiję! – i przez przypadek popchnęłam go na łóżko i straciłam równowagę, więc spadłam na Tommiego.

- Ejj, dobra, dobra… Wiem, że nadal na mnie lecisz, ale nie musisz tego tak bardzo okazywać! – Eh, ten Tom, przez to zarobił sobie na tortury! Jak tak leżeliśmy i się łaskotaliśmy, to czułam się jakbyśmy byli sami, tylko we dwoje, tak jak na korytarzu…

***

Hejoł!

Ostatnio zapomniałam napisać, więc było bez kazania!

Błagaaammmm o KOMENTARZE, bo wtedy wiem, że ktoś to czyta...

Skoro nie ma komentarzy to nikt tego nie czyta, więc dociągnę to do 10 rozdziału,

tak jak mówiłam i usunę bloga...

Dziękuję Oliwci za przepisanie tego rozdziału do komputera, a to cud z moim pismem!

Jeszcze raz: KOMENTUJCIE i polecajcie znajomym!

To wiele dla mnie znaczy!

Papatki! ;333