Rozdział 10

                -Kim jesteś i dlaczego nie mam twojego numeru?- usłyszałam na powitanie.

-Ja to Laura, a mojego numeru nie posiadasz, bo pewnie jesteś taaaka mądra, że mylisz cyfry.- odpowiedziałam.

-Aaaa… Jak to ty  to nie muszę zapisywać.

-Świnia!- odparłam sarkastycznie.

-Dobra, dobra… A po co dzwonisz?

-A po to, żeby zapytać czy będziesz o 15 w parku.

-Z tobą mam być czy bez ciebie?

-Może tak ze mną dla odmiany?

-Ugh.. Noo… Dobra, ale tylko ten jeden raz… Paa!

- Noo papatki.

                Szybko zbiegłam na obiad i zjadałam. W kawiarni byłam 5 minut przed czasem. Po chwili do pomieszczenia weszła kobieta o pięknych, długich włosach z dwoma dziewczynkami. Jedna była ubrana w sukienkę, beret i miała zaplecionego warkocza, a druga miała rurki, za dużą bluzę i Full Cap’a. Dziewczynki były zupełnie inne ze stroju. Kiedy kobieta mnie zauważyła, zaproponowała przesiadkę ze względu na córki, oczywiście zgodziłam się. Po zajęciu większego stolika podeszłą do nas kelnerka.

-Co podać?- zapytała przesłodzonym głosem.

-Ja poproszę sok pomarańczowy- oznajmiłam.

-Chce Colę! COLĘ!- wykrzykiwała dziewczynka w bluzie.

-Dobrze! Jedną Colę.- powiedziała spokojnie kobieta.

- Mamo, czy mogłabym prosić wodę?- zapytało cicho drugie dziecko.

-A więc będzie: jedna Cola, jedna woda i jedno Latte, poproszę.

-Dobrze. I dla pani sok pomarańczowy, tak?- pokiwałam głową na odpowiedź twierdzącą.

Po odejściu kelnerki najstarsza z nas zaczęła:

-A więc ty jesteś Laura, tak?

-Tak, to ja.

-Ja jestem Pola. A te dwie tutaj to: Sara i Maja. To bliźniaczki, choć na początku tego nie widać.

-Dobrze, proszę pani. A która to która?

-Po pierwsze: prosiłabym cię, abyś zwracała się do mnie po imieniu, jeśli ci to nie przeszkadza. Po drugie to: ta grzeczna to Sara, a ta nie grzeczna to Maja.

-Oczywiście, nie ma problemu- zwróciłam się do Poli.- Hej dziewczyny! Jestem Laura, możecie mi mówić jak chcecie. Znajomi nazywają mnie Lay lub Ur. Miło mi was poznać.- przedstawiłam się.

-Siema! Jestem Majka, nie zdziw się, że ciągle trafiam na piątki! No bo patrz: mam na imię MAJa, a to 5 miesiąc, nie? Urodziłam się 5 maja 2005 o 5 wieczorem, znowu! Tym razem nawet 4! Mam numer 5 w dzienniku…- gadała dalej, ale już jej nie słuchałem, bo podeszłam do Sary.

-Hej, a ty jak się nazywasz?- zapytałam spokojnie.

-Ja, ja… Sara..- wydukała w końcu.

- Miło mi, jestem Laura.- przedstawiłam się wesoło znowu, bo dziewczynka wcześniej była zamyślona- Ale mów jak chcesz.

-To jak może zaczniesz jutro od 9 rano?

-Ale tak od razu?- zdziwiłam się.

-Oczywiście! Dogadujesz się z nimi, a to dość trudne… To jak?

-Okej…

-To będę ci płacić 10€ za dzień i w domu zawsze będzie jakaś kasa na ich zachcianki. Możesz pracować od 9.00 do 15.30, dobrze? Możesz z nimi robić co chcesz, byle żeby o 15.20 były w domu. Jak będziesz chora albo coś to dzwoń. Resztę omówimy jutro, możesz być wcześniej tak o 8.30? One wtedy jeszcze śpią, więc porozmawiamy. Tu masz nasz adres.- podała mi karteczkę z jakimś napisem, którą schowałam do kieszeni.

-Dobrze, dziękuję, będę.

***

I jest 10! 

A jeszcze niedawno myślałam, że usunę bloga po tymże numerku (10, moje zboczone myśli działają)

Nie jestem zadowolona z tego, że TAKI rozdział jest o takiej błahej treści...

No, ale pozostawiam to wszej opinii.

Trzymaj cie się miśki, papatki.