Rozdział 9

Na moje nieszczęście dzisiaj przypadłą mój dzień na pójście do sklepu.  Nie mogłam zlecić tego Tom’owi, bo umowa była tylko na noszenie. Tak, więc zrobiłam listę zakupów, włożyłam trampki i wyszłam. Po 20 minutach drogi usłyszałam jak ktoś woła moje imię. Chwilę później dobiegła do mnie jakaś dziewczyna. Była na oko w moim wieku.

-Hejka, Ur!- powiedziała.

-Siemka… Yyy… Słuchaj, bo ja miałam wypadek 6 lat temu wypadek i przykro mi , ale cię nie pamiętam…- było mi głupio, tak trochę…

-Aha. Spoczko, no to tak: jestem Alex, twoja najlepsze przyjaciółka. Jestem starszą siostrą Tom’a… Sorka, ty go nie pamiętasz…

-Nie, spoko… Jest w tym domu dziecka co ja…

-Aaa… To dobrze. W każdym razie przedtem byłyśmy przyjaciółkami i chodziłyśmy razem do klasy.

-Czekaj! Nie rozumiem… Skoro jesteś STARSZA to czemu chodziłyśmy razem do klasy? Przecież ja jestem w wieku Tom’a.

-To proste! Tom urodził się w grudniu, nie? A ja w styczniu tego samego roku. (nwm czy tak się da, al ew każdym razie między nimi jest najmniejsza możliwa różnica, a nie są bliźniakami)

-Aaaa… Ogarniam. Słuchaj, teraz muszę iść na zakupy, ale może później się spotkamy?

-Oki. Czekaj masz mój numer?

-Niee, podaj.

                Wymieniłyśmy się numerami i kontynuowałam wycieczkę do sklepu. Na drzwiach marketu moja uwagę przykuło wielkie, różowe ogłoszenie, z ciekawości przeczytałam. Jakaś kobieta szuka opiekunki dla swoich córek, w sumie potrzebowałam kasy, więc wzięłam karteczkę z telefonem kontaktowym. Z wcześniej przygotowanej listy zakupiłam wszystko i jeszcze jakieś tam słodycze. Do obiadu miałam jeszcze 2 godziny, więc postanowiłam się przejść do parku, był 10 minut drogi od marketu. Usiadłam na mojej ulubionej ławce i zaczęłam myśleć. Zastanawiałam się nad wszystkim i nad niczym. Po jakiś 20 min. moje myśli zalał strumień zimnego deszczu. Nie miałabym nic przeciwko niemu, gdyby nie te wszystkie siaty. Szybko wstałam z mojego dotychczasowego miejsca i biegiem udałam się do sierocińca. Odłożyłam siaty do kuchni z wyjątkiem tej ze słodyczami, którą położyłam w naszym pokoju i poszłam szukać rodzinki. Byli u chłopaków, siedzieli znudzeni, więc zaproponowałam im sesyje w deszczu. Tom chce być fotografem i aparat tez ma niezły. Nie chciał, ale później się zdecydował i robił nam z milion fot, przy milion pierwszej podeszłam do niego i zaczęłam rozmowę:

-Wiesz, że spotkałam dzisiaj Alex?

-Co? Jaką Alex?- udawał, że nie wie o co mi chodzi.

-Hmm.. Może twoją starszą siostrę?- zapytałam ironicznie.

-No już dobra, dobra! Mam siostrę!

- I co świat ci się zawalił?

-Noo, może troszeczkę…

-Pokaż ten aparat! Też masz być za zdjęciach!- wyrwałam mu aparat, a potem kontynuowaliśmy sesyję. Trwała ona jakąś godzinę. Później cali przemoczeni udaliśmy się do pokojów. Kiedy się przebierałam przypomniałam sobie o karteczce z numerem tej kobiety. Postanowiłam zadzwonić.

-Tak słucham?

-Dzień dobry. Mam na imię Laura. Chciałabym się dowiedzieć coś więcej o propozycji o pracę, która była na ogłoszeniu razem z tym numerem.

-Dobrze. Czy mogłybyśmy się spotkać za godzinę w kawiarni obok parku?

-Oczywiście. Do zobaczenia.

-Do widzenia.- powiedziawszy to rozłączyłam się, przyznam, że ten głos był bardzo miły i przyjazny. Chwile później zadzwoniłam do Alex.

***

Jest!

Znaczy był już od dawna, tylko dzisiaj przyszła siła do przepisania! xD

Teraz mam ferie to może częściej będę dodawać.

Chyba tyle.

Aha. Dziękuję, że jesteście i komentujecie! ♥

papatki.